محمود احمدینژاد در ۶ آبان ۱۳۳۵ در آرادان، استان سمنان متولد شد. وی در خانوادهای مذهبی و کمدرآمد بزرگ شد و در طول دوران نوجوانی و جوانی به دلیل استعدادهای علمی و علاقهاش به مسائل اجتماعی و سیاسی مورد توجه قرار گرفت. احمدینژاد پس از سالها فعالیت در حوزههای مختلف اجرایی و سیاسی، در سال ۱۳۸۴ به عنوان ششمین رئیسجمهور ایران انتخاب شد و تا سال ۱۳۹۲ در این سمت خدمت کرد.
احمدینژاد تحصیلات خود را در رشته مهندسی عمران آغاز کرد و موفق به دریافت مدرک دکترای خود از دانشگاه علم و صنعت ایران شد. او پس از فارغالتحصیلی به عنوان استاد دانشگاه و پژوهشگر در زمینه مهندسی عمران فعالیت کرد و چندین مقاله علمی در این حوزه منتشر نمود. تحصیلات وی در کنار تجربه اجرایی، زمینهساز ورود او به عرصه سیاست شد.
محمود احمدینژاد در سال ۱۳۵۸ با اعظمالسادات فراحی ازدواج کرد. اعظمالسادات فراحی، همسر محمود احمدینژاد، فارغالتحصیل رشته مهندسی متالورژی از دانشگاه علم و صنعت ایران است و بیشتر در زمینههای علمی و پژوهشی فعالیت داشته است. این زوج دارای سه فرزند، دو پسر و یک دختر، هستند.
پسران احمدینژاد به نامهای علیرضا و مهدی شناخته میشوند. علیرضا احمدینژاد تحصیلات خود را در رشته مهندسی برق به پایان رسانده و مهدی احمدینژاد نیز در رشته مهندسی عمران تحصیل کرده است. دختر محمود احمدینژاد، فاطمه، نیز در زمینههای علمی و فرهنگی فعالیت میکند.
احمدینژاد همواره تلاش کرده است تا زندگی شخصی و خانوادگی خود را از مسائل سیاسی و رسانهای دور نگه دارد. وی به زندگی ساده و مذهبی معتقد است و این سبک زندگی را نیز در دوران ریاست جمهوری خود حفظ کرده است. او به همراه خانوادهاش در محله نارمک تهران زندگی میکند و حتی در دوران ریاست جمهوری نیز از تغییر محل سکونت خود به نفع زندگی ساده و مردمی خودداری کرد.
احمدینژاد در کنار خانوادهاش به فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی نیز پرداخته و همواره تأکید داشته است که ارزشهای خانواده و اصول اخلاقی باید در اولویت زندگی فردی و اجتماعی قرار گیرد. این دیدگاهها و رفتارها باعث شده است تا وی در میان حامیان و مخالفان خود به عنوان فردی سادهزیست و مردمی شناخته شود.
محمود احمدینژاد در سال ۱۳۸۴ با شعار عدالتمحوری و مبارزه با فساد وارد رقابتهای انتخابات ریاست جمهوری ایران شد. او در این دوره از انتخابات به عنوان یک چهره کمتر شناخته شده نسبت به دیگر رقبا وارد میدان شد، اما با بهرهگیری از حمایتهای اقشار مختلف جامعه، به ویژه طبقات کمدرآمد و حاشیهنشین، توانست به مرحله دوم انتخابات راه پیدا کند. در مرحله دوم، او با کسب بیشترین آرا در مقابل هاشمی رفسنجانی پیروز شد و به عنوان ششمین رئیسجمهور ایران انتخاب شد.
احمدینژاد در سال ۱۳۸۸ نیز بار دیگر کاندیدای ریاست جمهوری شد و با شعارهایی مشابه دوره اول، توانست در این انتخابات نیز پیروز شود. انتخابات سال ۱۳۸۸ با اعتراضات گستردهای همراه بود و نتایج آن توسط برخی گروهها و کاندیداهای دیگر مورد اعتراض قرار گرفت. این اعتراضات منجر به وقایع و حوادث پس از انتخابات شد (از جمله اعتراضات خیابانی و برخوردهای امنیتی) که تأثیرات عمیقی بر فضای سیاسی و اجتماعی ایران گذاشت.
دوران ریاست جمهوری محمود احمدینژاد (۱۳۸۴-۱۳۹۲) با تحولات گستردهای در عرصههای داخلی و بینالمللی همراه بود. در این دوران، احمدینژاد تلاش کرد سیاستهایی را اجرا کند که تأثیرات عمیقی بر جامعه و اقتصاد ایران گذاشت.
احمدینژاد با اجرای طرح هدفمندسازی یارانهها، یکی از بزرگترین تحولات اقتصادی کشور را رقم زد. این طرح که به منظور حذف یارانههای غیرمستقیم و تبدیل آنها به یارانههای مستقیم نقدی انجام شد، تأثیرات متفاوتی بر اقتصاد کشور داشت. از یک سو، این طرح با هدف کاهش فاصله طبقاتی و افزایش کارآمدی اقتصادی صورت گرفت، اما از سوی دیگر، باعث افزایش نرخ تورم و نقدینگی در کشور شد که نقدهای زیادی را به همراه داشت.
در عرصه بینالمللی، احمدینژاد مواضع تندی را در قبال سیاستهای غربی، به ویژه آمریکا و اسرائیل، اتخاذ کرد. او با تأکید بر حق ایران برای دستیابی به انرژی هستهای، برنامههای توسعه غنیسازی اورانیوم را ادامه داد. این مواضع و سیاستها منجر به تشدید تحریمهای بینالمللی علیه ایران شد و فشارهای اقتصادی زیادی را بر کشور وارد کرد. در عین حال، احمدینژاد تلاش کرد روابط ایران با کشورهای دیگر، به ویژه کشورهای در حال توسعه و منطقهای را گسترش دهد.
دوران احمدینژاد با اجرای پروژههای عمرانی و زیرساختی گستردهای همراه بود. توسعه شبکههای حملونقل، ساخت مسکن مهر به منظور تأمین مسکن اقشار کمدرآمد و پروژههای مختلف در حوزههای آب و برق از جمله اقدامات مهم در این دوران بود. این پروژهها با هدف بهبود زیرساختهای کشور و افزایش رفاه عمومی اجرا شدند، اما در بسیاری موارد با مشکلات مالی و مدیریتی روبرو شدند.
دوران ریاست جمهوری احمدینژاد با چالشها و نقدهای زیادی همراه بود. سیاستهای اقتصادی او، به ویژه در زمینه یارانهها و کنترل نرخ ارز، مورد نقد بسیاری از کارشناسان اقتصادی قرار گرفت. همچنین، مواضع تند و بیپروای او در عرصه بینالمللی، تنشهای زیادی را به وجود آورد که منجر به افزایش تحریمها و انزوای بینالمللی ایران شد.
یکی از مهمترین و پرچالشترین وقایع دوران احمدینژاد، اعتراضات پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ بود. این اعتراضات که با ادعای تقلب در انتخابات آغاز شد، به برخوردهای گستردهای بین نیروهای امنیتی و معترضان منجر شد و فضای سیاسی و اجتماعی ایران را به شدت تحت تأثیر قرار داد. این وقایع تأثیرات طولانیمدتی بر جامعه ایران گذاشت و همچنان در محافل سیاسی و اجتماعی مورد بحث و بررسی است.
دوران ریاست جمهوری احمدینژاد در سال ۱۳۹۲ به پایان رسید و او جای خود را به حسن روحانی داد. احمدینژاد پس از پایان دوره خود همچنان در عرصه سیاست فعال باقی ماند و به عنوان یک چهره سیاسی برجسته به فعالیتهای خود ادامه داد. وی در دورههای مختلف تلاش کرد تا با ارائه نظرات و پیشنهادات خود، در مسیر تحولات سیاسی و اجتماعی کشور نقشآفرینی کند.